Ben Elif. 21 yaşındayım. Üsküdar escort arka sokaklarından birinde, eski bir apartmanın üçüncü katında yaşıyorum. Sabahları martı sesleriyle, akşamlarıysa motorlu vapurların uğultusuyla baş başa kalırım. Şehir uyumaz ama ben çoğu gece yorgunluktan bayılır gibi uyuyorum.
İstanbul Üniversitesi’nde sosyoloji okuyorum. Üsküdar’da okumak bambaşka. Her adımda bir tarih, her sokakta bir hikâye var. Ama kimse anlatmadı bana bu şehrin hikâyeye değil, paraya ihtiyacı olduğunu. Hayat üniversite kitaplarından daha zor, daha karmaşık.
Babamı çocuk yaşta kaybettim. Annem asgari ücretle bir okulda temizlik yapıyor. Burs ve KYK yetersiz kalınca iş aramaya başladım. Önce çocuk baktım, sonra bir kafede çalıştım. Ama saatler yetmedi, yorgunluk hiç bitmedi. Vip bazı insanlar için “çalışmak” sadece hayatın küçük bir parçası. Benim içinse tek anlamı.
Bir gün vapurda tanıştığım biri, “bu iş seni kurtarır” dedi. Önce anlamadım. Sonra anladım ama inkâr ettim. Sonra cebimde sadece üç lira kaldığında tekrar düşündüm. Kolay karar değil. Kimse gururla anlatmaz böyle şeyleri. Ama bazen hayatta kalmak için sessiz kalmayı öğrenmek zorundasın.
Gündüzleri Elif’tim. Not tutan, kitap okuyan, araştırmalar yapan. Geceleri başka biri. Üsküdar escort o kişi olmaktan mutlu değilim ama utanmıyorum da. Çünkü bu benim ayakta kalma şeklim. Çünkü başka seçeneğim yoktu.
Üsküdar sahilinde oturduğumda denize uzun uzun bakarım. Belki de umut hep karşı kıyıdadır diye. Ama martılar burada, gökyüzü burada. Ve ben buradayım. Kimliğimi, hayallerimi, inancımı kaybetmedim. Sadece sabretmeyi öğrendim.
Bir yanıt yazın