Zehra 27 yaşındaydı. İstanbul’un kalabalık semtlerinden biri olan Çekmeköy escort gölgeli sokaklarında sessizce yaşıyordu. Sessizdi çünkü sesini duyurmak için ne zamanı ne de gücü olmuştu. Günlük yaşamı, sabah işe gitmek ve akşam eve dönmekten ibaretti. Oral Ama iç dünyasında, kelimelere dökülemeyen derin bir çaba, bir umut vardı.
Çocukken doktor olmak istemişti. Ancak ekonomik gerçekler, hayallerin çok uzağına savurmuştu onu. Lise mezuniyetinden sonra üniversiteye gidecek maddi gücü olmadığı için hemen çalışmaya başlamıştı. Şimdi Çekmeköy’de bir tekstil atölyesinde sabahın yedisinden akşamın yedisini aşan saatlere kadar dikiş dikiyordu. Ellerindeki nasırlar, geçip giden yılların iziydi.
Zehra, her akşam atölyeden çıktığında yürüyerek eve dönerdi. Yolu, Kültür Merkezi’nin önünden geçerdi hep. Oradaki panolarda asılı duyurulara bakmayı alışkanlık haline getirmişti. Bir gün gözleri bir afişe takıldı:
“Hayatını Yaz: Çekmeköy Kadın Hikâyeleri Atölyesi”
Önce güldü. “Ben kimim ki yazayım?” dedi içinden. Ama birkaç gün sonra cesaretini toplayıp başvurdu. Atölye onun için yeni bir kapıydı. İlk oturumda herkesin gözleri birbirini tartıyor, sessiz bir dayanışma kuruyordu. Zehra da oturdu, kalemi eline aldı ve yıllardır içinde tuttuğu duyguları, anıları, hayal kırıklıklarını dökmeye başladı.
Yazmak, Zehra’ya ilk defa kendini dinleme ve anlatma fırsatı verdi. Dikiş makinelerinin sesiyle geçen günlerinin arasında artık bir cümle kurma alanı vardı. Atölyedeki kadınların çoğu da onun gibiydi: Sessiz, yorgun ama dirençli.
Bir ay sonra, atölye tarafından düzenlenen okuma etkinliğinde Zehra kendi hikayesini okudu. İlk cümleyi okurken sesi titredi ama devam ettikçe kelimeler akmaya başladı. Salondaki herkes susmuş, onu dinliyordu. O an Zehra, görünmeyen bir kadın olmaktan çıkıp kendi hikayesini sahiplenen bir bireye dönüşmüştü.
Çekmeköy escort artık sadece yaşadığı yer değil, kendi sesini bulduğu, varlığını yazıyla duyurduğu bir mekâna dönüşmüştü.
Bir yanıt yazın