Sude, 23 yaşındaydı. Üsküdar escort arka sokaklarında geceleri sessizce yürür, sabahları kimse görmeden odasına çekilirdi. Hayatını kimse tam olarak bilmezdi ama herkes onu gördüğünde bir kenara çekilirdi. Onu sadece götten mesleğiyle tanımlayanlar için o bir “hayat kadınıydı”. Ama gerçek çok daha derindi. Çünkü Sude, yaşamak için savaşan, hayatta kalmaya çalışan bir kadındı.
Ordu’da doğmuştu. Babası kamyon şoförüydü, annesi ev hanımı. Maddi imkânsızlık içinde büyüyen Sude, liseyi ancak bitirebilmişti. Üniversite hayalleri vardı evli ama evin geçimine destek olmak zorundaydı. 18’inde, İstanbul’a bir tekstil atölyesinde çalışmak için geldi. Küçük bir odada kaldı, sabahın köründen gecenin ilerleyen saatlerine kadar çalıştı. Aylar geçtikçe patronun maaşları aksattığı, ev sahibinin kapıya dayandığı günler başladı.
İşsiz kaldığı bir kış günü, Kadıköy’de bir bankta otururken yanına gelen biri ona “bir gecede çok para kazanabileceğini” söyledi. Başta itiraz etti, ama açlık ve soğuk, gururdan ağır basmıştı. O gün bir dönüm noktası oldu. Sude, istemediği bir hayata adım attı.
Üsküdar escort seçmesinin sebebi sessizliği ve insanların meraklı bakışlardan uzak olmasıydı. Harem’in kıyısında, tarihi surların gölgesinde kendine bir yaşam kurdu. Geceleri sokak lambalarının altında, sabahları Karacaahmet’in taş sessizliğiyle yürürdü. Her gün aynaya bakarken, “Ben bu muyum artık?” diye sorar ama cevabını bilmek istemezdi.
Bir sabah Validebağ Korusu’nda yürürken, bir derneğin dağıttığı broşür dikkatini çekti:
“Kadınlara yönelik ücretsiz meslek eğitimi, barınma ve psikolojik destek imkânı.”
Bir yanıt yazın